ಅಲೆಮಾರಿಯಂತೆ

ಅತ್ತಾಗ ಮೇಲೆತ್ತಿದೆ

ನಕ್ಕಾಗ ಅಪ್ಪಿ ಆಲಂಗಿಸಿದೆ

ನಾನಿಂದು ತುಂಬಿರುವೆ

ನೀನು ಕೊಟ್ಟ, ಅರೆಕ್ಷಣದ ನೆಮ್ಮದಿ

ಕೆಲನಿಮಿಷದ ಸಾಂತ್ವನ

ಬೇಡವೇ ನಿನಗೆ ವಾಪಸ್ಸು?

ಏಕಿಷ್ಟು ಸ್ವಾರ್ಥಿಯಾದೆ ?

ಅಂದು ನಾ ಹೊರಟಿದ್ದೆ,  

ನನ್ನದೇ ಸರಿ ಎಂದು

ಕೆನ್ನೆಗೆ ಬಿಗಿದು, ಖೋಳ ತೊಡಿಸಿ

ತಲೆಗೆ ತಟ್ಟಿ ತೋರಿದೆ

ಸರಿ ಮಾಡಲು ಹೊರಟ,

ಕೋಟಿ ಜನರು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪ

ಇಂದು ನೀನೇ ಸರಿಯೆಂದು ನಾ ಕೂಗಲು,

ನೀ ಹೇಳದೆ ಮರೆಯದೆ 

ಯಾರೊಟ್ಟಿಗೆ ಕೂಗಲಿ ಈ ಘೋಷಣೆಯ?

ಅಂದು ನಾನಿದ್ದೆ,

ನನ್ನ ದಾರಿಯೇ ರಾಜಮಾರ್ಗವೆಂದು

ಜುಟ್ಟು ಹಿಡಿದು, ಬೆನ್ನಿಗೆ ಗುದ್ದಿ

ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿ ತೋರಿದೆ  

ಅದಾಗಲೇ ಕೋಟಿ ಜನರು

ನಡೆದ ಹೆದ್ದರಿಯೇ ಇದೆಯೆಂದು

ಇಂದು ದಣಿವಾರಿಸಲು ನಾ ಕೂರಲು,

ನೀ ತಿಳಿಯದೆ ಮರೆಯಾದೆ

ಯಾರೊಟ್ಟಿಗೆ ಸವಿಯಲಿ ಈ ನೆರಳ?

ಅಂದು ನಾನಿದ್ದೆ,

ನನ್ನನೇ ನೋಡುತಿರುವರೆಂಬ ಸೊಕ್ಕಲಿ

ಮಸಿ ಎರಚಿ, ಮಿಣುಕು ಬಟ್ಟೆಯ ಹರಿದು

ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ತೋರಿದೆ

ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಿಣುಕುವ

ನನ್ನ ಬೆಳಕು ನಿಮಿತ್ತವೆಂದು

ಇಂದು ದಿಗಂತದಿ ಹುಟ್ಟುವ ಬೆಳಕ ನಾ ನೋಡಲು,

ನೀ ಕಾಣದೆ ಮರೆಯದೆ

ಯಾರೊಟ್ಟಿಗೆ ನೋಡಲಿ ಈ ಸೂರ್ಯೋದಯವ ?

ಬಹುಷಃ ನಿನ್ನ ಕಸುಬೇ ಅಷ್ಟೆಂದು ಕಾಣುತ್ತೆ

ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಪೊರೆಯ ಊದಿ

ಕಾಲಿಗೆ ಅಂಟಿದ್ದ ಚಕ್ರವ ಮುರಿಯಿಸಿ

ದೇಹಕ್ಕೆ ಹೊಲಿದಿದ್ದ ಚರ್ಮವ ಸುಲಿಸಿ

ಅಲೆಮಾರಿಯಂತೆ ಹುಡುಕಲು ಹಚ್ಚಿ

ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದು.

-      ಸದಾನಂದ